اشعار

مــاه دعـا و ماه  نیــایش، مــه خــداست           وقت مُجیر گشته و جوشن؛ گه دعـاست

آمــد نـدا که بــار گنــاهــان بــیــاوریــد           بر گوش جان عبد خطا کار؛ این نـداست

صدها کبیره سرزده از من به محضرت           از کرده های خود خجلم بس که نارواست

هر شب به یــاد یک گنهــم آب می شوم           این مــاه، ماه تــوبــۀ از کـردۀ خطاست

من حاجتم، فقط به خدا عرض حاجت است           وقت دعای با تو، دل از هر محن جداست

شب ها میــان هیئت دل نــالــه سر کـنم           شوق است هر دمم به دل و شوق کربلاست

محشــر میـان دلهــره هـا دست من بگیر          رو کن به سـوی حقّ و بگو نوکرشماست

رمضان است دلم لطف و عطا می خواهد           بخشش کــوه گـنه از تو خـدا می خواهد

هرکه را غیر تو این دل به خودش جا داده           دل بیـمــار شــده از تو دوا می خــواهد

چشم من خشک شده بس که خطاکار شده           چشم آلوده شده از تو ضیاء  می خواهد

هر دری را که زدم در به رویم باز نشد           باز کن در که  تو را از تو گدا می خواهد

تا منــاجــات کــنــد در دل شبــهــا با تو          دل بی حــال ز تو حـال بکـا می خواهد

بـی پــنــاهــم من آلــوده نــدارم جــایـی           دل بی همنـفـسم صحن رضا می خواهد

دم افطــار به یــاد لب عطشــان حسیــن          دل تنگــم حــرم کــرببــلا می خــواهــد

نفـس به سـینـه مبـدل به آه خـواهد شد            بـدون تو همه عـمـرم تبـاه خـواهد شد

فـدای آن رمـضـانـی که بـا تـو می آیـد            وبا حضور تو شامش پگـاه خواهد شد

اگرچه ماه خدا؛ باز بی تو خاموش است            به نور روی تو این ماه، ماه خواهد شد

کـنـار سـفـرۀ این افـتـتـاح خـوشـحـالـم            که در کـنار تو ماه افـتـتاح خـواهد شد

فـدای چـشـم رحـیـمت! دل سـیـاهـم را            اگـر نگــاه کـنـی بـی گـنـاه خـواهـد شد

قــدم گـذار به چـشـمم که با رسیدن تو            نصیب چهـرۀ من گـرد راه خواهد شد

به هر که گفت رهایت کنم به او گـفتم            گدا همیشه در این خانه شاه خواهد شد

دخـیـل دامن شـش مـاهۀ حـسین شـدیـم            بـساط گـریه دوبـاره به راه خواهد شد

ای خدا امشب گریبان دلم را چــاک کن            چشم خشکم را ز اشک خجلتم نمناک کن

باز از زنگار عصیان تیره شد دلهای ما            ازغبـار معصیت دامان ما را پــاک کن

تــا به معــراج نیــایش این بــراق آه را            شب همه شب میهمان خـانۀ افــلاک کن

ما ز پا افتادگان را دستگیری کن، سپس           در ره آزادگــی و بنــدگی چــالاک کــن

لذت حــال دعــا را در مــذاق مـا بریــز          نالــۀ ما را ســر ســجــاده آتـشنــاک کن

تا که فــردا حاصل امروز را پیـدا کنیم           با تولای علــی ما را به زیــر خـاک کن

گلشن جان «وفائی» پر گل است از یاد تو          این گلستــان وفا را خالی از خاشاک کن

رمـضــان آمــده  و روی ســیــاه آوردم           بــه در خـــانــۀ تــو بــاز گـــنــاه آوردم

آه ماه رمضــان سخت دلــم تنگ تو بود           وا کن آغــوش که ســوی تو پنـاه آوردم

پای این توبه شکن باز نشستی رمضـان           در گشــودی و نگـفــتی که گـنــاه آوردم

رسم این است که مهمان بدهد تحفه ومن           یک بغل معصیت ای صاحب ماه آوردم

به دلــم کــوه گنــاهست ولیــکن به کـفم           عــمــل نــیــک بــه انــدازۀ کـــاه آوردم

آمــدم بــاز ســر سفــره تو تــوبــه کنــم           به پــشیــمانــیــم از اشــک گــواه آوردم

آمــدم پــاک شــوم کــربـبــلایــم بـبــری          طفل دل را به همین عشق به راه آوردم

شکــر خــدا دیــدم بهــار اهــل دیـن را           مهــمــانــی مــاه امیــرالمــومنــیــن را

اهل مناجــات و دعــا گــرد هــم آیـیــد           ســازید از نــور دعــا روشن زمین را

هــر دل مدد گیرد ز ســوز ناله هـاتان           سـرکــوب سازد فتنــۀ نـفـس لعیــن را

یا رب به من از سفره ات ته مانده ای دِه           در میهمانی ات ببخش این بدتــرین را

نیت نمــودم بعد از این ننگــت نبــاشم           یا رب مدد کن عبد با زشتی قــرین را

آلــوده تــر از من تو مهمــانی نــداری          هرگــز ندیــدی روسیــاهی اینچنین را

گــر با نـگــاه رحـمـت تو پــاک گردم           شــاید بـبـیـنم جــلــوۀ مهتــاب دیــن را

من بــا هــمــه آلــودگــی اربــاب دارم          دست تــوســل دارم این حبل المتین را

تا میــهمــان سفــرۀ مــولا حــســیــنــم          دیگر نخواهم روضــۀ خُــلد بــرین را

ارباب دل ، شــاه شهــیــد کـربــلایــی          او می خرد اشک محبِّ دل غمیــن را

ای دل به دست موج هوس هر طرف مرو           با این حبــاب در پی کسب شــرف مـرو

چشم کــریم مانده به راهت که در زنــی           بیهوده پس به این طرف و آن طرف مرو

هرجا که بنگری سخن از روی یار ماست           قبله یکیست هر طــرفی  بی هدف  مرو

دنیا محل خـوف و رجــای قیــامت است           بی غصه هیچ جا پی شور و شعف مرو

گنجینۀ تـمـان جهــان عشق حیــدر است           بی عشق مرتضی پی صید صدف مــرو

ایل تو سائل علی و  راهشان عـلی است           درســائلی خلف شو ولی نــا خلف مــرو

گــر طالــبــی به چــشم ببـینی بهشت را           جایی به غـیــر درگـه شــاه نجف مــرو

اگــر رو سیــاهــم اگــر رو سفـیــدم             تو هستــی پنــاهــم تو هستــی امیدم

هـمــه از گنــه شــرمــســارنــد امــا            من از کثــرت تـوبه خجــلت کشیـدم

تو آغــوش خــود را برویم گــشودی            ولی من به دنبــال شیــطــان دویــدم

تواز من به جز جرم و عصیان ندیدی            من ازتو به جز عفو و رحمت ندیدیم

تو نــزدیک بــودی و من دور از تـو           تو پیــوند کــردی من از تو بــریــدم

نه رنگی به رویم نه عطری به بویم            همــه گـرد گــل بودم و خــار چــیــدم

تو بیدار و من خفته در خواب غفلت            تــو هــشــدار دادی و مـن آرمــیــدم

تو از مهــر نــاز مــرا می کــشیـدی           من از جهــل قهر تو را می خــریـدم

بیــا بر گـنـاهــم بکش خط غــفــران            کــرم کــن که بر آخــر خط رسیــدم

تو بـر عیب ها پــرده پوشی؛ دریغــا           که من پــرده خــویــشتــن را دریــدم

الهــی الهــی به «میثــم» نــگــاهــی           به روی سیــاهــم بــه روی ســفیــدم

باز هم از عمـل خویش به دل غـم دارم           خـستـه از این هـمه آلـودگی و تکـرارم

دل من تـنــگ بــرای هـمـه شــد الا تـو           وای از تـیـرگــی ایـن دل بـی مــقــدارم

معـصـیت کـرده مرا دور ز تو، می دانم           پُـر شـده نــامــۀ مـن از گــنـه بـسـیـارم

نامه ام اشک تو را باز درآورده؛ ببخـش           وای بر من که همیـشه سـر تو سـربارم

مهربان تر ز خودت در همۀ عالم نیست           با هـمـه تـیـرگی ام ســوی شـمـا رو آرم

یک نظرکن که من ازدست خودم خسته شدم           بی نگـاه تـو اثـر نـیـسـت بر استـغـفـارم

من اسـیـر غــم دنـیـا شـده ام کـاری کـن           تا رهـا گـردم از این زنـدگـی غــم بارم

هرکه دور از سر کوی تو شده خوار شده           نده غیـر از خودت آقا به کـسی افسـارم

با همه پـستـی من دسـت مرا می گـیـری           ای فـدای تـو و بـخــشـیـدن تــو دلـدارم

سـمـت نـوکـریت را به دو عـالـم نـدهـم           فخرم این است که من نوکر این دربارم

آنکه از فــرط گنــه نالــه کند زار کجاست؟             یــا زاغـیــار بَــرد شکــوه بر یــار کجاست
بــاز مــاه رمـضــان آمــد و بر بــام فـلــک             می زند بانگ منادی که گنــه کــار کجاست

سفره رنگین وخدا چشم به راه من و توست             تاکه معلــوم شــود طالب دیــدار کــجــاست
بار عام است خــدا را به ضیــافـت بشتــاب             تا نگــوئــی که در رحـمـت دادار کجــاست
مــرغ شب نیمۀ شب دیــده به ره می گــوید             ســوز دل ســاز بود دیــده بـیــدار کجــاست
مــاه رحمت بود ای ابــر خـطاپــوش بـبــار             تا نگــویند که آن وعــده ایــثــار کــجــاست
حق به کــان کــرمش طــرفه متــاعـی دارد             در و دیــوار زنــد داد؛ خــریــدار کجــاست
آن خدائی که رحیم است و کریم است و غفور             گوید ای سوته دلان عــاشق دلدار کجــاست
مـن ژولیــده بــه آوای جــلــی مــی گــویــم             آنکــه با تــوبه ستــانـد سپــر نــار کجــاست

آنچـه امیــد دهد تــوبــه من را این است           پای العفو من از رحمت حق تضمین است

من اگر بر سر این سفره طمعکــار شدم           علت این بود که مهمانیتان رنگـین است

میزبــان، سفــره برای دل مهمــان چیده           میـهمان گر ننشیند سر آن تــوهین است

تا که بیــمــار به لب آه کــشد قبــل همه           این طبیب است که آماده سـر بالین است

بــه مــن درد کــشـیــده مــده دارو آخــر          بیشتــر، نــاز طبیبانه مرا تــزکـین است

هر که گـوید سخنــی لحظه افطــار ولی           دم افطار فقط ذکـر حسین شیــرین است

رمضــان ماه حسین است خــدا می داند           ربنــاهای مرا ذکــر حسیــن آمیـن است

حــاجت هر که در این ماه بُود حــج اما           دل ما را طلب کرب و بلا تسکین است

ای کـاش بـبـیـنـیـم هـمـۀ مــاه نهـان را           هـمـراه طـلـوع تو شـروع رمـضان را

با تـلخـی اشک غـمت افـطـار نمـودیـم           از مـسـجـدمـان تا که شـنـیـدیـم اذان را

چندی ست که چشمان زمین بی تو ندیده است           از بـاد صـبـا آن نفـس مشک فـشـان را

تـلخـنـد زبـان ها بگـذار از تو بگـویـنـد           تا نـام تـو تغـیـیـر دهـد طـعـم دهـان را

قلبی که ز خاک کف پاهای تو دور است           صد سال نخـواهیـم بـرایش ضربـان را

هر گـاه که با تو به مـناجـات نشـسـتیـم           یک بار هم احـسـاس نکردیـم زمان را

گـیـریـم که از دیـدن تو چـشـم بپـوشـیم           آقــای دل ما! چه کـنـیم این دلـمـان را؟

امـسـال رسـیـدیـم که از سـفـرۀ زیـنـب           بر دست گـدایـان بـدهـی لـقـمـۀ نـان را

خون گریۀ روز و شبت از غصۀ زینب           باعـث شـده در کـام بگــیـریـم زبـان را

برگرد که از کوفه نه، از کرب و بلا نه           از شــام بـپـرسـی سبـب قــد کـمــان را

هــزار مــرتبه جــانـم بگیر و جانم ده            سپس کرم کن و یک لحظه رو نشانم ده
به زیر خاک قدم های خویش خاکم کن            غبــاری از سر کویت به ارمغــانم ده

ز خشک سالی اشکم نمانده برگ و بری            کــرامتی کن و اشکی به دیدگــانــم ده
ز کوی خویش جوابم مکن، بیا و مرا            سگی حساب کن و مشتی استخوانم ده
به زیر کــوه فــراق تو تا علــم گـردم            میــان ســرو قــدان، قــامت کـمانم ده
بسوز، حـنجـره ام را به آتش جگــرم            خــروش نــالۀ یا صاحب الــزّمـانم ده
به چـشـمـۀ ظـلماتــم نـیــاز نیست بیــا            شهید خویش کن و عمــر جــاودانـم ده
سرور و غم چه تفاوت کند حکیم تویی            همــان که هست قبــول درت همانم ده
شرار نالۀ دل بغض شد به حنجـره ام            بیــا و گــوش به الــغـوث، الامـانـم ده
مرا تخلص میثــم به نظم کـافی نیست            زبـان مـیــثــمـی ام آرزوست؛ آنــم ده

در حرم شُستم ز اشگ دیده ام دیـوار را           گم شدم در سیل اشگــم تا بجـویم یار را

گشتــه ام دور حــرم تا یار را پیــدا کنم           حجّ نکردم گر نه بینم آن گُل رخسار را

من گل گم گشته ای دارم به صحرای حجاز          می کشم بر دیــدنش ناز جفــای خار را

یــوسفا یعـقوب ها مُردند از درد فــراق          ماه کنعــان چند می پــویی ره بـازار را

چند نــامِ قـاتــل زهــرا به دیــوار حــرم          پاک کن زین ننگ ای دست خدا دیوار را

دور تا دور حرم چون نام او را بنگـرم           یــاد آرم ماجــرای سیــنه و مسمــار را

سیّدی نزدیک شو بر آستــان بیت وحی           دور کن از دُور مادر شعله های نار را

مادرت در پشت در با سوزِ دل گوید بیا           باز کن مــادر تو دست حیــدر کرّار را

وارث حیــدر بیا با ذوالـفــقـار حیــدری          دور کن از خانۀ جـدّت علــی؛ اشرار را

میثم آن ظالم نه تنها کُشت زهرا را که کُشت          هم علی هم فــاطمه هم احمد مختــار را

چو دیــدنــد در لــوح خلـقت دلــم را            ســرشتـند بــا آب رحــمت گــلــم را

بــهــایــی نــدارم ولــی یــار، فــردا            گــران می خــرد اشگ ناقــابلــم را

هنــوز این تن خاکی ام بود، خــاکی            که ســوزانــد داغ مـحــبّــت دلــم را

بدن خستــه و بار سنگـین و ره دور            مگر اشــگ، آسان کند مشکــلــم را

بسوز ای دل امشب بسوز ای دل امشب            بسوز و بســوزان همه حــاصلــم را

ببــارید ای چــشــم ها بلــکــه امشب           حسیــنی کــنــید این دل غــالــفــم را

چنان غــرق سازید در بحــر اشکــم           که در مـوج آن گُــم کنــد ساحــلم را

دلــم محمــل و من اسیــرش نــدانــم           کجــا می برد ســاربــان محـملــم را

درآ «میثم» از منــزل تن پس آن گه           بـگــو یــافــتــم، یــافـتــم مـنــزلـم را

در شب تو روشنــايي اگــر يافتي بگــو            در غصــه آشنــايــي اگــر يــافتي بگـو
« در بزم ما اشاره کم از قيل و قال نيست »           از مــا تو هوي و هايي اگــر ياقتي بگو

خير کثير حضرت زهـراي اطهر است            بــر جــودش انتهــاي اگــر يافــتي بگو
جز ذکر يا علي که به درد دلت دواست            بــر درد خود دوايــي اگــر يــافتي بگو
دينم حسين و کــرب وبلا قبله من است            در گـفـتــه ام خــطايــي اگـر يافتي بگو
بهتر ز جـنـت است عــزا خـانه حسيـن            بهتــر ز روضـه جـايي اگر يافــتي بگو
در محفــلي که ذکر اباالفضل مـي شـود           آثــار بــي وفــايــي اگــر يــافـتـي بگــو
هر جا که صحبت از حـرم کـربلا شود           از کعـبــه خود نمايــي اگر يـافتي بگــو
وقتي که زائــر حــرم عشـق مي شـوي           کــاري به جــز گــدايي اگر يافـتي بگـو
جز با ظهور يوسف زهرا در اين زمان           از قيــد غــم رهــايي اگــر يـافتي بگــو
جز ذکــر دلــربـايي يا صاحب الــزمان           ذکــر گــره گــشايي اگــر يــافـتي بگــو
اي دل بخوان دعاي فرج را و بعد از آن           بهتــر از اين دعــايي اگر يــافـتي بگــو

اي شده مجــنــون تو بــسيــار هـا            عــارف و ديــوانه و هــوشيار ها
ما هــمـه محتــاج نــگــاه تــوأيــم            اي نظــرت بــرده دل از يــارهــا

بي توغزل نيست غزل شعر نيست            نـقـش بــود بــر در و ديــوار هــا
اي دلــت از آيــنــه هــا پــاکــتــر            ســيــنــۀ تـو مــخــزن اســرار ها
تا نکــني بــاز تو لــبــهــاي خـود            وا نشــود يــک گــره از کــارهــا
يــاد تــــو آرامــش دلــهــاي مــــا            نــام تو شـيــريــنــي گــفــتــارهــا
مــا کـه نــديــديــم گــل روي تــو            هرچه که گــشتيــم به گــلـزار ها
ايــن دل غــمــديــده نــدارد دگــر            طــاقــت خــنــديــدن اغــيــارهــا
ما به زبان چشــم به راهت شديم            کــاش عيــان بــود به کــردارهــا
ما کـه گــرفــتــار فــراق تــوأيــم           مرحــمتــي کــن به گــرفـتــار ها
اي گــل اگــر ريخته ايم از گــنـه           بر ســر راه تــو بــسـي خــارهــا
دست بکــش بر ســر ما بـاز هــم           گــرچــه شــکــسـتـيـم دلت بـارها
ما که شديم از غــم تو سينه چاک           اي پســر فــاطمــه روحي فــداک

درد دلم دوا شود به لطف صاحب الزمان      گره ز کار وا شود به لطف صاحب الزمان
اگر ملول و خسته ام اگر که دل شکسته ام      دلم ز غم رها شود به لطف صاحب الزمان

خدا به يُمن او به ما روزي خود عطا کند      دفع بـلا ز ما شـود به لطف صاحب الزمان
اوست معــزالاوليــا رمــز اجــابت دعــا       مسِ دلـم طلا شود به لطف صاحب الزمان
اگر به من نظر کند شام غــمم سحـر کند       حاجت دل روا شود به لطف صاحب الزمان
ذره اگر که آفتاب شود به لطف بوتـراب       خاک چو کيميا شود به لطف صاحب الزمان
هرکه شود به شور وشين سينه زن غم حسين         زائر کــربــلا شود به لطف صاحب الزمان

دل را ز بی خودی سر از خود رمیدن است           جان را هــوای از قفس تن پـریدن است

از بیم مرگ نیست که سرداده ام فـغــان           بانگ جرس زشوق به منزل رسیدن است

دستم نمی رسد که دل از سیــنــه برکنم           باری عـلاج شکر گـریبان دریدن است

شامم سیه تر است ز گیسوی ســرکشت           خورشید من برآی که وقت دمیدن است

ســوی تو ای خلاصه گــلــزار زنــدگی           مــرغ نگه در آرزوی پـر کشیدن است

بگــرفته آب و رنگ ز فیض حضور تو           هر گل در این چمن که سزاوار دیدن است

با اهــل درد شــرح غــم خود نـمی کنم           تــقــدیــر قــصۀ دل من نــاشنیـدن است

آن را که لب به جــام هــوس کـرد آشنا           روزی (امین) سزا لب حسرت گزیدن است

آسمان امشب زمین را بوسه باران میکند           فرش دارد عرش را در خاک مهمان میکند

باز هم دارد ملک سجده به انسان میکند           سفره ها را دست حق دارد پراز نان میکند

بـاز هم خوان کرم روی زمین گسترده شد

بـاز هـم دسته گـلی از آسمان آورده شد

نور خورشید است یا نور خداونـد مبین           نور صدها ماه می تـابد به بالا از زمین

باز بـیرون آمـده دسـت خـدا از آسـتیـن           بـاز پـیدا شـد نـشانی از امیـرالـمؤمنین

تا کویـر سامرا بـاغ پـر از گل می شود

ناگهان اطراف قنداقه پر از گل می شود

باغی ازگل روی دستان امام عسگری ست           این تمام هـستی و جان امام عسگری ست

آیه نه؛ سوره نه قرآن امام عسگری ست           این پسر شمشیر برّان امام عسگری ست

قرص ماه کامل است امشب هلال عسگری

عرشیان گویند امشب خوش به حال عسگری

ابر باریدن گرفت و رود و دریا شاد شد           غنچه خندید و دل بی تاب صحرا شاد شد

عطری از جنت وزید وعرش اعلا شاد شد           بیشـتر از کـل عـالم قلب زهـرا شاد شد

آمد آن کس که تمام انبیا را رهبر است

آن کسی که تار و پودش تار و پود حیدراست

روی زیبای محمد شد عیان درروی او           ذوالـفــقـار حـیـدر کـرار در ابـروی او

مثل خوی حضرت زهراست ولله خوی او           قدرت بازوی عباس است در بازوی او

چون حسن لطف و سخا دارد عطای دست او

دست حاتم را یقـیناً در کرامت بسته او

حـضرت آدم بـنـازد بر رخ زیـبـای او            مهر می سازد کلیم از خاک زیر پای او

نوحِ کشتیبان شــده محـو قـد رعنای او           خضـر می گیـرد بـقا با دیـدن سیمای او

بایـد ابراهـیـم لعـنت بر دل شـیطان کند

جای دارد پیشش اسماعیل را قربان کند

میرسد روزی که روی کعبه پرچم می زند           بانگ حیدر گونه ای در کل عالم می زند

تیغ بر می دارد از دیـن خـدا دم می زند           بـوسه بر پایش کنار مکه زمزم می زند

سامرا،کرببلا٬ یک سر به مشهد می زند

روی قبر حضرت صدیقـه گنبد می زند

چون حسین ابن علی او با شجاعت می رسد           با سپاهش مثل کوهی با صلابت می رسد

سیصد و اندی نفر با سیل غیرت می رسد           روی دوشش پرچم سبز ولایت می رسد

عدل و داد مرتضایی را به عالم می دهد

مطمئـنم او کـه بـرگردد نجـاتـم می دهد

درعراق و سوریه یکباره غوغا می کند           زخم قـبـر عـمه جانش را مـداوا می کند

داعـش بی شرم را رسـوای دنیا می کند           میـزند سرهایـشان را حق تماشا می کند

کاشکی روز ظهورش مست آقا شیم ما

کاشکی روز ظهور حضرتش باشیم ما